غوش مادر را دست کم نگیرید

اما شاید هیچ کدام ندانند که با این ایده غلط، آینده فرزندانشان را خراب می‌کنند و روی سبک‌های دلبستگی و وابستگی آنها در بزرگسالی تاثیر می‌گذارند.

جوان‌هایی که امروز بلد نیستند کسی را دوست داشته باشند، خود را از هر کسی مهم‌تر می‌دانند یا دائم نگران طرد شدن و ترک شدن هستند، حاصل پرورش غلط همین مادرانند که از کودکی به عمد یا سهو، آغوش شان را از فرزندشان دریغ کرده اند.

اغلب کودکان طبیعی بین 9 ماهگی تا چهار سالگی علائم وابستگی را از خود بروز می‌دهند. بچه‌های بزرگتر چنانچه بدلیل تغییرات زندگی احساس تنش و استرس کنند، می‌توانند این خصوصیت را از خود بروز دهند.

وابستگی در نوپایان طبیعی است چون به تازگی وارد دنیای جدیدی شده‌اند و احساس ترس و ناامنی، گاهی آنان را وادار به بودن در کنار والدین می‌کند اما بروز این رفتار در کودکان بزرگتر طبیعی نیست و باید اصلاح شود. با این کودکان باید صبور بود و کم کم آنها را برای جدایی آماده کرد؛ رها کردن ناگهانی و غیره منتظره آنها کارساز نخواهد بود.

او را در آغوش بگیرید. عصبانی نشوید و یا با او اوقات تلخی نکنید. وابستگی کودک نتیجه عدم امنیت است. با در آغوش گرفتن فرزندتان در واقع به او می‌گویید دوستت دارم، در کنارت هستم و باعث احساس امنیت و آسودگی او می‌شوید. به فرزندتان نشان دهید که احساسش را درک می‌کنید. کاری نکنید که احساس کند بیان احساساتش کار غلطی است.